niewytłumaczalna euforia.

Skąd ja to znam? Życie, życie, życie. Dlaczego tak jest? Najpierw czegoś nie chcę, odrzucam to wszystkimi możliwymi sposobami, a kiedy juz mi sie to uda... to znów chcę do tego wrócić, chce znów poczuc to samo, i choc ciężko mi to przyznac ale brakuje mi tego.  Może to ja jestem dziwna? Czasami po prostu czuję taka potrzebę,chcę coś zrobić, ale gdy nadaży sie taka okazja - uciekam jak najdalej, ukywam się przed wszystkim. Jednak gdy juz szansa odejdzie, próuję bezskutecznie znów ja odnaleźć. To wciąż sie powtarza. Mam dość. Gdy już to zrozumiem, jest za późno. Jak zawsze.
Identyczny schemat. identyczny błąd, identycznie bez sensu.